Wyimki z życia mecenasa. Kilka dat, faktów i dokonań... [historia Inowrocławia]

Pochodził z Jaksic (ur. się 11 lutego 1895 r.), gdzie rodzice: Wojciech i Salomea z Kosiaków mieli duże gospodarstwo rolne. W Jaksicach chodził też do szkoły powszechnej, a później do 1914 r. był uczniem inowroc-ławskiego Królewskiego Gimnazjum (dzisiejsze I LO im. Jana Kasprowicza). Studiował następnie nauki prawne, najpierw w Lipsku, potem w Berlinie i Getyndze, a kończył w 1918 r. na uniwersytecie wrocławskim.

W dniach powstania wielkopolskiego wyzwalał Inowrocław, później wstąpił do 5 pułku strzelców wlkp. (potem 59 pp wlkp.). Jesienią 1919 r. złożył egzamin referendarski. Przeniesiono go wtedy do Wojskowego Sądu Załogowego w Poznaniu i wiosną 1920 r. awansowano do stopnia porucznika. Od grudnia 1920 r. uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. Początkowo pracował w centrali Komisariatu Plebiscytowego w Bytomiu, potem działał na terenie powiatu kosielskiego. W kwietniu 1921 r. powrócił do służby czynnej w Sądzie Wojskowym w Bydgoszczy.

Od lata 1921 r., już jako rezerwista, odbywał aplikację sądową (m.in. w Sądzie Grodzkim w Inowrocławiu), po której w lutym 1922 r. złożył egzamin sędziowski. Otrzymał wtedy nominację na asesora sądowego i powierzono mu stanowisko kierownika Sądu Grodzkiego w Łobżenicy. Pracował tam do listopada 1923 r., a po złożonej rezygnacji dostał zgodę prezesa Sądu Apelacyjnego w Poznaniu na wykonywanie adwokatury na terenie Inowrocławia.
Kancelarię przy ul. Królowej Jadwigi 22 (dziś nr 46) otworzył 23 grudnia 1923 r. i początkowo prowadził ją samodzielnie, a od końca lat 20. wspólnie z Tadeuszem Moellebrockiem.

Od kwietnia 1927 r. był też notariuszem i obydwie czynności wykonywał do końca 1933 r. Po ustawowym rozdzieleniu adwokatury i notariatu, został notariuszem w Gnieźnie, a od sierpnia 1938 r. w Toruniu. Już na początku okupacji aresztowany i do sierpnia 1940 r. więziony w Stutthofie i w Sachsenhausen. Mieszkał później w Warszawie, po powstaniu trafił do obozu w Pruszkowie. Po wojnie osiadł w Toruniu, był sędzią Sądu Okręgowego, a w latach 1952-1969 kierował biurem notarialnym. Już jako emeryt przeniósł się do Chełmna i tam też zmarł 28 czerwca 1976 r.

W Inowrocławiu mieszkał blisko 10 lat i przejawiał znaczną aktywność publiczną. Na jej ślady napotykamy w licznych instytucjach i organizacjach. Był m.in. pomysłodawcą utworzenia Związku Stowarzyszeń Polskich i w latach 1925-1933 kierował jego zarządem, zasiadał w radzie nadzorczej Banku Ludowego (1928-1934), działał jako komisarz Kasy Chorych (1924-1927). Należał do liderów gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, udzielał się w Kurkowym Bractwie Strzeleckim.

Wiele uwagi poświęcał polityce, a w tajnych raportach policyjnych określano go jako „państwowca”. Nie mogło zresztą być inaczej, skoro w latach 1928-1932 to właśnie on pełnił funkcję prezesa rady powiatowej BBWR. W styczniu 1933 r. zaangażował się też w tworzenie komórki Legionu Młodych i stał na czele wspierającego go „koła seniorów”.

Trzykrotnie wybierany do Rady Miejskiej Inowrocławia, w której pełnił ważne funkcje, m.in. prezesa klubów radzieckich, dwukrotnie wiceprzewodniczącego rady, a w 1927 r. także przewodniczącego (wtedy wybieranego co roku). Przez prawie cztery lata był radcą magistratu, nadzorował sprawy prawne, finanse i budownictwo. Pełnił funkcje reprezentacyjne, m.in. delegata miasta do Związku Miast Polskich.

Znaczący jest jego wkład w utworzenie w 1930 r. Publicznej Biblioteki Miasta Inowrocławia, której był następnie kuratorem. Gorąco zabiegał o ufundowanie pomnika Jana Kasprowicza. Współorganizował komitet gromadzący datki pieniężne na ten cel, później był członkiem komisji, która oceniała projekt dzieła autorstwa Edwarda Haupta.
Na zdjęciach wykonanych 7 września 1930 r., w czasie uroczystości odsłonięcia pomnika, mecenas Mielcarek jest wśród osób, które w imieniu miasta to wielkie wydarzenie uświetniały.