Broda

Ale bywały czasy, kiedy brak patriarchalnej brody u mężczyzny powodował utratę szacunku, albowiem zarost na twarzy uznawano za jedyne insygnium prawdziwej męskości. Tak bywało np. w starożytnej Asyrii i Babilonii. Osobnicy o skąpym zaroście przyprawiali więc sobie sztuczne brody. W Egipcie przywilej noszenia brody miał jedynie faraon i to zarówno płci męskiej, jak i żeńskiej. Królowa Hatszepsut na ważne okazje musiała przywdziewać brodę, gdyż bez niej - nie byłaby faraonem. W Grecji brody wolno było nosić tylko filozofom. Królowie Franków gotowi byli raczej ponieść śmierć, niż dać sobie wyrwać choćby jeden włos z brody. Była bowiem ona widomym znakiem bohaterstwa. Tryumf brody w Europie trwał aż do początków XVIII w. Angielscy eleganci nad rurkowaniem, trefieniem, farbowaniem i perfumowaniem swych bród spędzali więcej czasu niż największe strojnisie z epoki napoleońskiej przed lustrem. Muzułmanie do dziś przysięgają na brodę Proroka. Zgolenie zarostu uważane jest przez niektórych jego wyznawców za świętokradztwo.
Ale znane z historii są sytuacje odwrotne, kiedy z brodą trzeba było się rozstać, gdyż jej noszenie groziło przykrymi konsekwencjami. Persowie z którymi Aleksander Wielki prowadził liczne walki mieli zwyczaj chwytania swych greckich przeciwników za brody i unieszkodliwiania mieczem. Aleksander wydał więc nakaz golenia bród. Ludwik XlI, który nie mógł na swoim obliczu wyhodować nic poza mizernymi kłaczkami - wydał rozkaz codziennego golenia bród!
Na zakończenie ciekawostka. Najpiękniejszą brodę świata miał podobno Amerykanin, Philip Henson, który po 10 latach pielęgnacji doczekał się w 1887 roku brody długości 204 cm. W Muzeum Bród w „Smithsonian Institution" w USA znajduje się jednak broda o długości 525 cm. Należała do Norwega Hansa Langsetha, który przed śmiercią w 1927 roku ofiarował ją... „wszystkim swym braciom na świecie". Może ktoś pobije ten rekord. Nie jest to takie trudne, wszak włosy brody rosną z prędkością ponad milimetra na dobę.