Dotyk

Dotyk jest najszybszym i najbardziej bezpośrednim znakiem porozumienia miedzy ludźmi. Kiedy do-tykamy innego człowieka, po-wierzchnia jego skóry informuje nie tylko o temperaturze ciała do-tykającego, o sile nacisku dłoni, ale również o uczuciach, jakie doń żywimy.
Z badań nad zmysłem dotyku wynika, że można go rozwijać, zwłaszcza w kierunku uzyskania głębi „obrazu" i plastyki przedmiotów. Doświadczeni młynarze na przykład potrafią zorientować się doskonale w każdym gatunku mąki, określając stopień przemiału przez rozcieranie jej odrobiny między palcami. W podobny sposób papiernicy wyczuwają subtelne różnice między różnymi rodzajami papieru, na pierwszy rzut oka bardzo do siebie podobnymi. Włókniarze tak właśnie rozróżniają gatunki tekstyliów. Ręka ludzka jest bowiem zdumiewająco czułym instrumentem poznania. Na zewnętrznej części dłoni skóra jest tak wrażliwa, że nawet lekkie dotknięcie pojedynczego włoska, rosnącego na jej powierzchni, wywołuje wyraźne uczucie łaskotania.
Według psychologów dotknięcie jest formą bezsłownego ustosunkowania się innej osoby, kiedyś używaną częściej, obecnie zaś zaniedbaną na rzecz porozumień wzrokowych i gestykulacji. Zwyczaje społeczeństw bardziej rozwiniętych nadały dotykowi charakter intymny, podobnie jak spożywaniu pokarmów i kontaktom seksualnym. Okazuje się, że w sferze uczuć ludzkich dotyk wyzwala korzystne reakcje. Eskimoski zwyczaj pocierania nosem o nos, w zastępstwie pocałunku, ma też swoje uzasadnienie. Czubek nosa jest jednym z najczulszych na wrażenia dotykowe miejsc na ciele. W następnej kolejności dopiero idą końce palców, dalej zaś ich części zewnętrzne oraz wierzchnia część dłoni.
Psychologowie stwierdzili, że w pewnych przypadkach dotykanie jakiegoś przedmiotu działa na nas uspokajająco i daje poczucie pewności siebie. Ludzie Wschodu spostrzeżenia te wykorzystują w sposób praktyczny na co dzień. Noszą różańce, których paciorki przesuwają często i bezwiednie palcami. Zajęcie to już dawno straciło swój religijny charakter. Czynność ta po prostu pomaga impulsywnym ludziom lepiej panować nad sobą.
Reakcje na czyjś dotyk zależą w w dużej mierze od czynników takich jak: narodowość, środowisko kulturalne, klimat itp. Narody pół-nocne i Amerykanie rzadziej używają tej formy porozumienia niż np. Słowianie. Z kolei Arabowie nawet w trakcie zwykłej pogawędki wręcz macają swoich rozmówców. Jak powiadają: „muszą ich odczuwać i wąchać". Japończycy „w tym temacie" są sztywni i z dystansem, ale za to Greczynki uchodzą za najbardziej czułe i wrażliwe na dotknięcia.